สี่ปรมาจารย์แห่งราชวงศ์ถัง: ยอดปรมาจารย์ด้านพู่กันจีนในสมัยถัง

การแนะนำ

ราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618–907) เป็นยุคทองของศิลปะการเขียนพู่กันจีน ซึ่งในยุคนั้นมีปรมาจารย์ด้านพู่กันจีนหลายท่านที่มีฝีมือโดดเด่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะสี่ปรมาจารย์ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น “สี่ปรมาจารย์แห่งราชวงศ์ถัง” ซึ่งมีอิทธิพลอย่างมากต่อการพัฒนาศิลปะพู่กันจีนในยุคถัง ได้แก่ โอวหยางซวิ่น (欧陽詢), อวี๋ซื่อหนาน (虞世南), ฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良) และหยานเจินชิง (顔真卿)  บทความนี้จะพาคุณไปสำรวจผลงานและลักษณะเฉพาะของการเขียนพู่กันของปรมาจารย์ทั้งสี่ท่านนี้

ภาพถ่าย: “เจดีย์ห่านป่าใหญ่” วัดซีอาน เมืองซีอาน มณฑลส่านซี ประเทศจีน
(*อนุสาวรีย์หินของ “เหยียนถ่าซ่งเจี้ยวซวี่(雁塔聖教序)” ยังคงอยู่)

การก่อตั้งราชวงศ์ถังและการสนับสนุนศิลปะพู่กันของจักรพรรดิไท่จง

ราชวงศ์ถังถูกก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 618 โดยหลี่หยวน หลังจากที่สามารถโค่นล้มราชวงศ์สุยได้ และในช่วงกลางศตวรรษที่ 7 ราชวงศ์ถังก็เติบโตขึ้นจนกลายเป็นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก โดยมีการรับเครื่องบรรณาการจากประเทศรอบข้าง จักรพรรดิไท่จง (หลี่ซื่อหมิน) ซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 2 ของราชวงศ์ถัง ได้ปกครองด้วยความเจริญรุ่งเรืองจนได้รับการยกย่องว่าเป็น “ยุคแห่งการปกครองที่ดี” และยังได้พัฒนาเมืองฉางอานให้กลายเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองระดับโลก จักรพรรดิไท่จงยังเป็นผู้ที่หลงใหลในศิลปะการเขียนพู่กันจีน ทรงสะสมผลงานของหวังซีจือและก่อตั้งสถาบันหงเหวิน เพื่อสอนศิลปะการเขียนพู่กันแก่บรรดาขุนนางและชนชั้นสูง ซึ่งส่งผลให้ศิลปะพู่กันจีนในยุคนั้นเจริญก้าวหน้าอย่างมาก โดยมีโอวหยางซวิ่น (欧陽詢) , อวี๋ซื่อหนาน (虞世南) และฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良) เป็นบุคคลสำคัญที่มีบทบาทในการพัฒนา

โอวหยางซวิ่น (欧陽詢) (ค.ศ. 557–641)

ชีวิตและพื้นหลัง

โอวหยางซวิ่น (欧陽詢) เป็นปรมาจารย์ด้านพู่กันจีนในช่วงต้นราชวงศ์ถัง และมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาศิลปะการเขียนตัวอักษรแบบข่ายซู (แบบตัวบรรจง) เขาเติบโตขึ้นมาในครอบครัวยากจนแต่มีความรักในการศึกษาและพรสวรรค์ โอวหยางซวิ่น (欧陽詢) ได้รับตำแหน่งขุนนางในราชวงศ์สุย และหลังจากการก่อตั้งราชวงศ์ถัง เขายังคงได้รับความไว้วางใจและถูกแต่งตั้งให้เป็นนักวิชาการโดยจักรพรรดิไท่จง

ลักษณะและผลงานเด่น

ผลงานของโอวหยางซวิ่น (欧陽詢) มีลักษณะเป็นตัวบรรจงที่เรียบร้อยและประณีต ผลงานชิ้นเอกของเขาคือ “จิ่วเฉิงกงหลี่ฉวนหมิง (九成宮醴泉銘)” ซึ่งเป็นศิลาจารึกที่จักรพรรดิไท่จงได้ให้เขียนขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองน้ำพุที่พระราชวังฤดูร้อนจิ่วเฉิงกง ผลงานนี้ได้รับการยกย่องว่าเป็น “สุดยอดของการเขียนตัวบรรจง” และส่งผลให้วิธีการเขียนของโอวหยางซวิ่น (欧陽詢)  ซึ่งถูกเรียกว่า “โอวฝ่า(欧法)” กลายเป็นแบบอย่างที่ศิลปินหลายคนยึดถือ

รูปภาพ: สำเนา “จิ่วเฉิงกงหลี่ฉวนหมิง (九成宮醴泉銘)”

อวี๋ซื่อหนาน (虞世南) (ค.ศ. 558–638)

ชีวิตและพื้นหลัง

อวี๋ซื่อหนาน (虞世南) เป็นบุคคลที่ได้รับความไว้วางใจอย่างสูงจากจักรพรรดิไท่จง และยังสร้างผลงานสำคัญในศิลปะการเขียนพู่กันอีกด้วย เขาได้รับการศึกษาด้านพู่กันจีนจากจื้อหย่ง ซึ่งเป็นหลานรุ่นที่ 7 ของหวังซีจือ อวี๋ซื่อหนาน (虞世南) ยังเป็นที่รู้จักในฐานะผู้เขียนจารึกที่วัดขงจื๊อในฉางอาน หลังจากที่เขาเสียชีวิต ศพของเขาถูกฝังที่สุสานเส้าหลิง ซึ่งเป็นสุสานของจักรพรรดิไท่จง

ภาพถ่าย: “ขงจื๊อเมี่ยวทางเป้ย (孔子廟堂碑)”, เป่ยหลิน, พิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดส่านซี, ซีอาน, จีน

ลักษณะและผลงานเด่น

ผลงานของอวี๋ซื่อหนาน (虞世南) มีลักษณะอ่อนโยนแต่แฝงความแข็งแกร่ง จนถูกเรียกว่า “อวี๋ฝ่า (虞法)” ผลงานชิ้นเอกของเขาคือ “ขงจื๊อเมี่ยวทางเป้ย (孔子廟堂碑)” ซึ่งเป็นจารึกที่จักรพรรดิไท่จงให้เขียนขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองการบูรณะวัดขงจื๊อในฉางอาน ผลงานนี้แสดงให้เห็นถึงความงามและความสง่างามของตัวอักษรแบบข่ายซูของอวี๋ซื่อหนาน (虞世南) ซึ่งแตกต่างจากโอวหยางซวิ่น (欧陽詢) ที่มีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ภาพถ่าย: “ขงจื๊อเมี่ยวทางเป้ย (孔子廟堂碑)”, เป่ยหลิน, พิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดส่านซี, ซีอาน, จีน

ฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良) (ค.ศ. 596–658)

ชีวิตและพื้นหลัง

ฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良) ได้รับความไว้วางใจจากจักรพรรดิไท่จง แต่ในสมัยจักรพรรดิถังเกาจง เขาถูกลดบทบาทและในที่สุดก็เสียชีวิตในเวียดนาม เขามีบทบาทในฐานะนักวิชาการและได้รับการยกย่องในวงการศิลปะการเขียนพู่กัน

ลักษณะและผลงานเด่น

ผลงานของฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良)  ซึ่งถูกเรียกว่า “ฉู่ฝ่า(褚法)” มีความโดดเด่นในด้านการเขียนตัวบรรจง ผลงานชิ้นเอกของเขาคือ “เมิ่งฝ่าซือเป้ย(孟法師碑)” ซึ่งเป็นจารึกที่สร้างขึ้นเพื่อยกย่องเมิ่งฝ่าซือ หญิงนักบวชที่เสียชีวิตในวัย 97 ปี ผลงานนี้เป็นผลงานที่เขาเขียนในวัย 47 ปี แม้ว่าศิลาจารึกต้นฉบับจะสูญหายไป แต่สำเนาที่เหลืออยู่ยังคงแสดงให้เห็นถึงลักษณะของตัวอักษรในวัยชรา นอกจากนี้ยังมีผลงานที่สำคัญอีกชิ้นหนึ่งคือ “เหยียนถ่าซ่งเจี้ยวซวี่(雁塔聖教序)” ซึ่งเป็นจารึกที่เฉลิมฉลองคัมภีร์พุทธศาสนาที่นำกลับมาจากอินเดีย โดยผลงานนี้แสดงถึงความแข็งแกร่งและความงดงามของตัวอักษรแบบข่ายซูของฉู่สุ่ยเลี่ยง (褚遂良)

ภาพถ่าย: “เจดีย์ห่านป่าใหญ่” วัดซีอาน เมืองซีอาน มณฑลส่านซี ประเทศจีน
(*อนุสาวรีย์หินของ “เหยียนถ่าซ่งเจี้ยวซวี่(雁塔聖教序)” ยังคงอยู่)

หยานเจินชิง (顔真卿) (ค.ศ. 709–785)

ชีวิตและพื้นหลัง

หยานเจินชิง (顔真卿) เป็นปรมาจารย์ด้านพู่กันจีนในช่วงกลางของราชวงศ์ถัง เขาเป็นผู้ที่ยึดมั่นในความจงรักภักดีและต้องเผชิญกับการเนรเทศหลายครั้งในช่วงชีวิตของเขา ในช่วงการกบฏของอันลู่ซาน หยานเจินชิง (顔真卿) ได้รวบรวมกองทัพและต่อสู้อย่างกล้าหาญ แต่ถูกลดตำแหน่งเนื่องจากความอิจฉาริษยาของผู้มีอำนาจ และในที่สุดก็เสียชีวิตระหว่างการปราบกบฏ

ภาพถ่าย: “หยานชิก้าเมี่ยวเป้ย(顔氏家廟碑)”, เป่ยหลิน, พิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดส่านซี, ซีอาน, จีน

ลักษณะและผลงานเด่น

ผลงานของหยานเจินชิง (顔真卿)  ซึ่งถูกเรียกว่า “หยานฝ่า(顔法)” มีลักษณะตัวอักษรแบบข่ายซูที่แข็งแกร่งและสง่างาม ผลงานชิ้นเอกของเขาคือ “ไซ่เจ๋ากาว(祭姪稿)” ซึ่งเป็นต้นฉบับการเขียนคำอาลัยสำหรับหลานชายที่เสียชีวิต โดยแสดงถึงอารมณ์ที่แรงกล้าและพู่กันที่ทรงพลัง อีกหนึ่งผลงานที่สำคัญคือ “เจิ้งจั่วเว่ย์กาว(争坐位稿)” ซึ่งเป็นจดหมายประท้วงเกี่ยวกับลำดับที่นั่งที่แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและอิสรภาพของพู่กันของหยานเจินชิง (顔真卿)  ผลงานอีกชิ้นที่มีความสำคัญคือ “หยานชิก้าเมี่ยวเป้ย(顔氏家廟碑)” ซึ่งเป็นจารึกที่บันทึกประวัติศาสตร์ของตระกูลหยาน และแสดงให้เห็นถึงความสง่างามและความแข็งแกร่งของตัวอักษรแบบข่ายซูของหยานเจินชิง (顔真卿)

ภาพถ่าย: “หยานชิก้าเมี่ยวเป้ย(顔氏家廟碑)”, เป่ยหลิน, พิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดส่านซี, ซีอาน, จีน

สรุป

“สี่ปรมาจารย์แห่งราชวงศ์ถัง” แต่ละท่านมีสไตล์การเขียนพู่กันที่เป็นเอกลักษณ์ และมีอิทธิพลอย่างมากต่อการพัฒนาศิลปะการเขียนพู่กันจีนในยุคราชวงศ์ถัง ผลงานของพวกเขาเป็นจุดสูงสุดของศิลปะการเขียนพู่กันจีนในยุคนั้น และยังคงได้รับการยกย่องอย่างสูงในปัจจุบัน การทำความเข้าใจผลงานและสไตล์การเขียนของพวกเขาจะช่วยให้คุณได้สัมผัสกับความลึกซึ้งของศิลปะการเขียนพู่กันจีน